Voor het eerst als vrouw alleen op fietsvakantie; hoe deed Marijke dat? Waar liep ze tegenaan en welke tips heeft ze voor je.

Marijke werkt bij ons in de werkplaats en ging vorig jaar voor het eerst alleen op fietsvakantie; wij vroegen haar om haar ervaringen te delen met onze klanten. Want wie weet heb jij ook plannen en loop je tegen dezelfde uitdagingen aan! Lees hier het verhaal van Marijke.

‘Wat ben je gevaarlijk bezig, zo alleen op reis. Je ouders zullen wel bezorgd zijn!’

En dat waren ze ook. Voor mijn vertrek had ik ze daarom beloofd elke avond mijn locatie te sturen. Op deze manier hadden mijn ouders toch wat controle over hun dochter die alleen op fietsreis ging. Voor hun gevoel dan. Want echt iets ergs hadden ze niet kunnen voorkomen.

Afgelopen zomer, in de maanden juni en juli, ben ik op de fiets door Duitsland, Denemarken en Zweden, naar Noorwegen gefietst. Het was een prachtige ervaring. Was ik gevaarlijk bezig, als 23 jarige vrouw alleen op de fiets? Even wat gedachten.

Allereerst, alleen op fietsreis gaan heeft heel veel voordelen.
Het was heerlijk om mijn eigen plan te trekken en niemand wat verschuldigd te zijn. Als ik het ergens naar mijn zin had, bleef ik wat langer hangen, en als mij iets niet aanstond, fietste ik juist snel weer door. Dit leerde ik steeds sneller aan te voelen. Door het alleen zijn heb ik veel geleerd over mijzelf. In iedere situatie moest ik constant de beslissingen zelf nemen. Ga ik hier rechts of links? Wat wil ik eten? Hoeveel wil ik vandaag fietsen? Zal ik wel of niet ingaan op die uitnodiging? Juist door dit alleen te doen kreeg ik steeds meer zelfvertrouwen.
Aan het begin van de tocht kon ik bijvoorbeeld best wel uit het veld geslagen zijn als een andere fietser mij vertelde dat hij of zij veel meer kilometers maakte dan ik, of veel meer bijzondere dingen meegemaakt leek te hebben. Maar na een tijd werden deze negatieve gevoelens veel minder, Ik had immers al die kilometers al succesvol weten af te leggen!

Eenzaam was ik eigenlijk bijna nooit.
Je mag dan wel alleen zijn, maar juist daardoor is het erg makkelijk om contact te leggen. Als solo reiziger met een volgepakte fiets trek je snel de aandacht. Ik denk dat het zelfs een voordeel was
dat ik een vrouw ben. Als vrouw word je, denk ik, nou eenmaal wat sneller vertrouwd. Veel mensen die ik tegenkwam wilden zich over mij ontfermen en vonden het extra stoer dat ik het alleen deed. Het gebeurde regelmatig dat ik van alles aangeboden kreeg. Eten, drinken, een douche, een slaapplek. Zo vertelde een jong Zweeds stel, dat ik via Warmshowers leerde kennen, dat ze een vrouwelijke solo fietser eigenlijk altijd graag accepteren voor een overnachting: ‘Want wanneer een vrouw alleen op reis is, laat dit karakter zien!’
En ook bij een paardenhouder in Denemarken werd ik met open armen ontvangen toen ik vroeg of er ergens ruimte was op zijn land voor mijn tent. ‘Het is goed dat je bij ons aanklopte, het is tegenwoordig zo gevaarlijk in de wereld’.

Dit soort uitspraken leerde ik onderweg steeds meer te nuanceren. Want regelmatig kreeg ik te horen dat het wel heel gedurfd was van mij om alleen onderweg te zijn. Was deze bezorgdheid reëel, liep ik gevaar? Mijn korte, persoonlijke antwoord: Ik liep niet meer gevaar dan gewoonlijk. Zolang je naar je intuïtie luistert, en een paar basale veiligheidsregels met jezelf afspreekt, kom je al een heel eind. Zo fietste ik bijvoorbeeld nooit ’s nachts, klopte ik niet ergens aan waar de volgende buren kilometers verderop woonden, en zorgde ik ervoor dat de batterij van mijn telefoon nooit helemaal leeg was. Ik denk dat het grootste gevaar achteraf gezien het verkeer is geweest. Niet overal zijn veilige fietspaden. Sommige tunnels in Noorwegen waren toch wel érg smal.
En met 50 km per uur van een berg racen gaat ook niet zonder risico’s. Met een goede fiets, een helm en een opvallend vestje probeerde ik mijzelf veiliger te maken in het verkeer.

Dan nog iets over intuïtie.
Want in hoeverre moet je angstgevoelens serieus nemen als je voor de eerste keer alleen op pad gaat? Wanneer is het de intuïtie die spreekt, en wanneer is het de angst voor het onbekende? Dit vond ik
aanvankelijk nog best lastig te onderscheiden. Ik ben regelmatig angstig geweest. Vooral het wildkamperen vond ik in het begin erg spannend. In Denemarken had ik mijn eerste solo wildkampeerervaring op een shelter plaats, een toegestane plek voor reizigers om de nacht in de open lucht door te brengen. Ik weet nog dat ik mijn behoefte deed in de struikjes. Mijn tent was net opgezet en ik had wat gegeten. Ik was ontzettend schichtig, en keek op bij ieder geluidje om mij heen. Bij geritsel in de bosjes naast me sprong ik geschrokken op, midden met mijn extra deep-profile sandalen in mijn eigen poep! Het heeft dagen geduurd voordat mijn sandalen eindelijk weer een beetje normaal roken.

Een paar dagen later in Zweden begon het echte wildkamperen, dus moest ik helemaal alleen een goede spot vinden. Ik koos voor een van de domste plekken, in een dampig bos, tussen de struiken. Zolang ik maar niet gezien zou worden! Met de binnentent wijd open begon ik mijn tassen uit te pakken. Uiteindelijk heb ik die nacht doorgebracht met honderd knutten in mijn tent, niet
wetend wat knutten zijn en dus ook niet begrijpend waar die jeukende prikjes vandaan kwamen.

De eerste wildkampeerervaringen waren dus allesbehalve comfortabel.
Het duurde lang voor ik mij ergens op mijn gemak voelde en ik was als de dood dat iemand, wie dan ook, mij zou zien. Gelukkig viel ik wel altijd als een blok in slaap, omdat al mijn energie voor het fietsen was opgebruikt.
Al met al werd ik steeds beter in wildkamperen, op het laatst dacht ik er nauwelijks meer over na. Steeds sneller voelde ik mij vertrouwd op de plek waar ik stond. Het gebeurde ook wel eens dat ik toch niet helemaal blij was met mijn plek voor de nacht, en het spul weer opbrak om iets beters te vinden. En dat was dan weer de intuïtie, waar ik steeds beter gebruik van kon maken!

De toekomstige vrouwelijke fietser zou ik zeker aanraden om het solo avontuur aan te gaan! Met een goede dosis zelfvertrouwen, wat praktische voorbereiding wat betreft het verkeer, en wat basisafspraken omtrent veiligheid, kun je als vrouw zeker alleen op pad. Als side note voeg ik toe dat ik zelf alleen nog maar in noordwest Europa en Scandinavië gefietst heb, wat als erg veilige gebieden worden gezien. Maar de toon is zeker gezet, ik kan het iedereen aanraden, op naar meer avonturen!